ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ ΔΙΑΜΟΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ

Βόλτα και διαμονή μέσα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς. Ένας κόσμος από άλλη εποχή που σε πλημμυρίζει με δέος, ρομαντισμό και νοσταλγία, και που αξίζει να επισκεφθούμε.

Λίγες ημέρες πριν την Καθαρά Δευτέρα, είχαμε ξεκινήσει με την παρέα να σκεφτόμαστε ένα αξιόλογο μέρος της Ελλάδας για απόδραση. Η ιδέα της Εύας ήταν καθοριστική. “What about… Monemvasia?”. Η πρόταση εκλέχθηκε αυτοδύναμα.

Για τη Μονεμβασιά είχα ακούσει πολλά. Τα περισσότερα του τύπου: "Ψάχνεις για διαμονή στη Μονεμβασια; Αααα να μείνεις οπωσδήποτε μέσα στο κάστρο! Εκεί αξίζει!". Δεν είχα πάει ποτέ. Ευκαιρία! Αποφασίστηκε να πάμε λοιπόν το 3ήμερο της Καθαράς Δευτέρας! Λίγες ημέρες μετά, ήμασταν στο δρόμο για την καστροπολιτεία. Είχα τόσα ακούσει που ανυπομονούσα να δω τι θα συναντήσω. Είχε σχεδόν δύσει ο ήλιος, όταν μετά από μία στροφή ενώ οδηγούσα, τον είδα. Τον βράχο. Ένα ουάου εσωτερικό το αναφώνησα αλλά το έπνιξα μέσα μου μην ακουστώ χαζοχαρούμενος.

Η όψη του βράχου μέσα στον, λίγο πριν τη νύχτα, ουρανό προκαλούσε δέος. Μπήκα με το αυτοκίνητο στην λωρίδα γης που συνδέει τον βράχο της Καστροπολιτείας με την λακωνική γη. Στην πύλη-είσοδο του κάστρου μας περίμενε η οικοδέσποινά μας. Κατεβάσαμε βαλίτσες. Πουθενά μέρος για παρκάρισμα. Έπρεπε να κάνω αναστροφή, να γυρίσω προς τα πίσω και να λέω α μπε μπα μπλομ σε κάθε παρκαρισμένο αμάξι που έβλεπα, για 3 ελεύθερα μέτρα για να παρκάρω το δικό μου. Βρήκα 400 μέτρα μακριά από την είσοδο. Θα παίξω λόττο. Γύρισα στην πύλη και φορτωμένος με δέος, προσμονή και 5 βαλίτσες, μπήκα μέσα.

Υπέροχο λιθόστρωτο καλντερίμι κεντρικό ξεχυνόταν μπροστά μου, και πετρόχτιστα μεσαιωνικού τύπου κτίρια με υποδεχόντουσαν δεξιά και αριστερά μου. Ανάμεσά τους κάθε λογής γουστόζικα μαγαζάκια, μπαράκια και καφέ. Όλα όμως στο ίδιο μεσαιωνικό κουστούμι. Ο δρόμος για τον δικό μας ξενώνα ήταν ανηφορικός. Ευτυχώς η οικοδέσποινα ήξερε μονοπάτια-κλειδιά στον λαβύρινθο για να ανέβουμε σύντομα.

Κάθε μας βήμα και μία αναμονή για τον ιππότη που θα ξεπηδήσει! Αυτό το μέρος έχει ενέργεια. Το αισθάνεσαι στο λεπτό. Φτάσαμε στον ξενώνα αποκαμωμένοι από το ταξίδι και την ανάβαση. Το μονο που σκεφτόμουν, ήταν μία καρέκλα ή ένα κρεβάτι. Άναψα το φως. Ομολογώ πως το δωμάτιο είναι ακόμα καλύτερο από ο,τι φανταζόμουν. Υπερ παραδοσιακό, χουχουλιάρικο, πεντακάθαρο και με προσωπικότητα! Ξενώνας Ιζαμπώ. Όλα τα λεφτά. Όταν μετά θυμήθηκα που μου λέγαν οι φίλοι για διαμονή μέσα στο κάστρο της Μονεμβασιάς, σκέφτηκα πόσο δίκιο είχαν.

Δείτε περισσότερα για τον ξενώνα Ιζαμπώ πατώντας εδώ

Η βραδιά κύλησε ήρεμα και όμορφα. Το πρωί ξύπνησα, άνοιξα την πόρτα, και είδα... το απόλυτο πανόραμα! Η καστροπολιτεία ήταν όλη στα πόδια μου κι εγώ βασιλιάς. Τελικά το δωμάτιο ήταν φθηνό. Γι αυτή την εμπειρία. Το κατάλυμα μετέτρεψε τη διαμονή στη Μονεμβασιά σε αυτό που ονειρευόμουνα. Μετά από ένα γρήγορο πρωινό εξοπλιστήκαμε με φωτογραφικές μηχανές και χαρά και ξαμοληθήκαμε στα στενά. Η μέρα ήταν βροχερή. Δεν πειράζει, προσθέτει παραπάνω δέος.

Το σχέδιο ήταν να περπατάμε τυφλά μέσα στα καλνερίμια και υπο-καλντερίμια, φωτογραφίζοντας ό,τι βλέπουμε με στόχο.... να χαθούμε! Κάθε βήμα και μια card postal. Ένα μνημειακού τύπου κατεστραμένο ξωκλήσι. Ένα γωνιακό καλντερίμι με ένα απίστευτο πετρόχτιστο σπίτι και τις βουκαμβίλιες να πέφτουν σαν στέμμα από πάνω. Μία ξύλινη πόρτα με χερούλι μεταλλικό με σκαλιστούς δράκους. Δεν μπορούσα να σταματήσω να φωτογραφίζω. Ως που έφτασα στο κάτω τείχος της καστροπολιτείας. Έξω από το τείχος η θάλασσα έσκαγε με ορμή. Το Μυρτώο έπαιζε με τα μάτια μας. Σαν να ήθελε να αναδείξει την ταυτότητα του Κάστρου! Μέσα από το τείχος, ένα είδος ασφάλειας, στοργής. Ξαφνικά μια άπλα αρκετών τετραγωνικών όπου μπορούσα να δω την καστροπολιτεία από κάτω προς τα πάνω. Χρώματα λογής λογής αλλά πάντα κοντά σε γήινες αποχρώσεις. Μαγεία.

Πρέπει να φωτογράφισα από 3 φορές τα μισά σπίτια που βρήκα μπροστά μου. Τόσες φωτογραφίες ούτε στο Ναύπλιο δεν έχω τραβήξει σκέφτηκα. Πάει η κάρτα μνήμης. Δεν πειράζει έχω άλλη. Ήμουν βαριά οπλισμένος. Ξεκίνησε να ψυχαλίζει. «Γιώργο πάμε, δεν έχουμε ομπρέλα». «Ναι, φύγαμε. Μισό να βγάλω και αυτή την πόρτα φωτό». Τελικά φύγαμε μετά από μισή ώρα. Μουσκίδι. Αλλα χαρούμενοι. Είχε μεσημεριάσει ήδη και έπρεπε να βρούμε φαγητό.

Βγήκαμε στο κεντρικό καλντερίμι, και κοιτάγαμε σαν αυθεντικοί τουρίστες τα εστιατόρια ένα ένα, να δούμε τι παίζει μέσα. Στο ένα χαρούμενοι άνθρωποι γλεντάγαν. «Είμαστε full” είπε το γκαρσον. Τζίφος. Το επόμενο μισο άδειο, αλλά πολύ τουριστικ. Πάμε παρακάτω. Το επόμενο ήταν μια χαρά, «Α! Κενό τραπέζι!». Καθισαμε, στεγνώσαμε. Το σερβις γρήγορο. Το φαγητό πεντανόστιμο. Τιμές, αιφνιδιαστικά, μια χαρά. «Τι; Eπιτρέπεται και το κάπνισμα;” Ήμουν ευτυχισμένος. Στη συνέχεια θα πηγαίναμε να δούμε το σπίτι του Ρίτσου, που βρισκόταν κοντά στην είσοδο της καστροπολιτείας. Θα παίρναμε τον κάτω παράλληλο δρόμο του κεντρικού καλντεριμιού για να πάρουμε νέες εικόνες. Έξω από το εστιατόριο βλέπαμε τους επόμενους που ψάχναν κενό τραπέζι. Ένιωθα προνομιούχος. Μου έπεσε το i-phone στη σαλάτα. Καλά να πάθω.

Είχε σταματήσει η βροχή όταν βγήκαμε πάλι έξω. Το καλό στο σπίτι του Ρίτσου είναι πως μπορείς να ανέβεις στο πάνω μέρος του, και να δεις μοναδικές εικόνες, με τα δαιδαλώδη στενά από κάτω σου, και τις ροές του κόσμου που κυλάνε σαν αίμα στις φλέβες αυτού του ζωντανού τόπου. Έβγαλα φωτογραφίες με το Ρίτσο. Το άγαλμά του.

Η Μονεμβασιά ή Μονεμβάσια είναι ένα ενεργειακό μέρος, την ομορφιά του οποίου δεν μπορείς να την καταλάβεις αν δεν βρεθείς εκεί. Είναι κάτι παραπάνω από ένα γραφικό μέρος. Εσωτερικά είναι σαν μεσαιωνικό μουσείο. Εξωτερικά ο βράχος της είναι σαν πέτρινο καράβι. Είναι τόσο αυτόνομη, τόσο στον δικό της κόσμο, τον αλλοτινό! Το μόνο που τη συνδέει με τα επίγεια είναι η φήμη της. Και μια λωρίδα γης.. που αποτελεί τη μόνη είσοδο... τη «Μονή Έμβαση» από όπου βαπτίσθηκε και η καστροπολιτεία.

Εδώ θα ξανάρθω χωρίς κάμερες. Θα έρθω μόνο με τα αισθητήριά μου τέρμα ανοιχτά! Να δω ξανά τους διαδρόμους ανάμεσα σε πετρόχτιστα αριστουργήματα, τις ροδιές και τις χουρμαδιές, να μυρίσω, να ακούσω το mix από ανθρώπινες συζητήσεις στα σοκάκια, τα κλακαρίσματα από τις σόλες στα λιθόστωτα δρομάκια και τους ήχους του Μυρτώου.

Τι να δείτε

Την Εκκλησία του Ελκόμενου Χριστού της οποίας το εσωτερικό είναι διακοσμημένο με τοιχογραφίες της μετα βυζαντινής εποχής
Το σπίτι του Γιάννη Ρίτσου
Τα αρχοντικά με τις αψίδες
Τις θέες του Μυρτώου πελάγους στο κάτω κάτω καλντερίμι πριν το τείχος της καστροπολιτείας προς τη θάλασσα
Το μουσείο και τα ερείπια του πάνω μέρους του κάστρου
Τη θέα από τα πιο ψηλά σημεία της Μονεμβασιάς
Κάθε καλντερίμι που θα βρείτε μπροστά σας!

Που να μείνετε

Για διαμονή στη Μονεμβασιά, μέσα στο κάστρο πατήστε εδώ

ΤIP 1
Αν έχετε μικρά παιδιά μαζί σας, ή ηλικιωμένους, επιλέξτε στη Μονεμβασιά διαμονή σε κάποιον από τους ξενώνες που βρίσκονται πιο χαμηλά στην καστροπολιτεία. Αν είστε πιο ευέλικτοι, τότε όσο ψηλότερα, τόσο καλύτερα!

ΤIP 2
Μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε τα κοκτέιλ του.... στο μπαράκι...... Πιστέψτε με, δεν τον γνωρίζω προσωπικά και δεν του κάνω διαφήμιση σκόπιμα. Αλλά τον επισκεφθήκαμε επειδή μάθαμε πως έχει βραβευθεί για τα κοκτέιλ του με παγκόσμια διάκριση. Και τον επαλήθευσαν τα κοκτέιλ που ήπιαμε. Στην υγειά σας!